Geboorte Lex
- Een turbulente bevalling in het Meander Medisch Centrum te Amersfoort -
Om iets voor half één in de middag krijg ik een appje; ‘Geloof dat ik nu toch wat gerommel voel…’ Ze is inmiddels precies een week over tijd en we wachten allemaal al dagen in spanning af. Maar nu lijkt het dan zo ver te zijn! Schoonmama wordt al opgetrommeld om te komen voor de andere kinderen en ik ga dus ook maar eens mijn vriend appen dat hij die middag maar thuis moet zijn.
Gedurende de middag houden we contact en de weeën blijven komen, hetzij nog steeds erg onregelmatig. Eind van de middag is er nog weinig verandering, en we besluiten om maar iets makkelijks te eten met de kinderen, zodat we dat in ieder geval gehad hebben.
De weeën beginnen inmiddels wat sneller te komen hoor ik, maar ik heb nog even dus ik kan nog mooi de kleine thuis op bed leggen. Om iets voor achten krijg ik het bericht: ‘wij gaan richting het ziekenhuis!’. Yes, daar gaan we! Uiteraard staat alles al lang klaar (lees: al weken), maar op de een of andere manier ga ik, als ik zo aan het wachten ben, altijd voor de honderdste keer alles nog een keertje na. Uiteraard zit alles er in, dus de tas wordt bij de deur gezet, nog even een banaantje erbij, want je weet maar nooit hoe lang het duurt, en dan is het op het puntje van de bank afwachten.
Nadat ze geïnstalleerd zijn in een kamer wordt er een hartfilmpje gemaakt en de ontsluiting gecheckt: 5-6 cm. Yes! Dat is mijn cue, tijd om in de auto te stappen! Ik app dat ik er aan kom en nog geen kwartier later loop ik het Meander Medisch Centrum in Amersfoort binnen.
De weeën komen nu met grote regelmaat en beginnen aardig pittig te worden, maar er kan nog gelachen worden, dus we hebben nog even de tijd.
Tegen 22:00 wordt er nog even hartje geluisterd en de ontsluiting gecheckt. Het blijkt erg snel te gaan en de verloskundige wordt gebeld. Er is volledige ontsluiting dus mama mag gaan persen. Na een paar minuten komt er een hoofdje te voorschijn met een enorme bos prachtig haar! Helaas lijkt het op dat moment niet helemaal goed te gaan en wordt er alarm geslagen. De kleine zit met een schouder vast in het geboortekanaal. Mama moet zich direct omdraaien op bed en op haar knieën komen zitten. Ondertussen komt er binnen enkele seconden een team binnen gehold van een gynaecoloog, kinderarts en divers ander medisch personeel, gaan de lampen aan en lijkt het allemaal even erg kritisch te worden. Gelukkig lukt het de verloskundige om de baby los te krijgen. Door de druk van het geboortekanaal is de kleine man even helemaal van slag en ziet hij erg blauw. Hij wordt meteen meegenomen door de kinderarts, het mondje wordt leeg maakt en ze masseert de kleine ‘wakker’. Na een minuut, wat voor de hele kamer als een oorverdovend lange stilte voelde, kwam daar dan eindelijk het eerste huiltje! De opluchting is op het gezicht van papa en mama te lezen en ikzelf sta ook even te trillen op mijn benen van opluchting. De ontlading is groot en iedereen is blij!
Papa mag als eerste zijn zoon bij de kinderarts komen bewonderen. De navelstreng was al direct bij de geboorte doorgeknipt om de kleine man mee te kunnen nemen, maar er zit nog een groot gedeelte aan. De eer is aan papa om dat er af te knippen.
Ik maak een hoop fijne foto’s van de vers geboren Lex, terwijl hij ondertussen heerlijk bij zijn mama op de borst ligt. Als de nachtdienst arriveert mag hij gewogen en aangekleed worden en terwijl papa dit doet, leg ik ook dit allemaal vast.
Dan is het tijd voor mij om te gaan. Het is inmiddels na enen ’s nachts en ik ga mijn bedje opzoeken. Mama, papa en Lex blijven de nacht nog even daar en komen uiteindelijk de volgende ochtend thuis, waar de 2 oudere zussen van Lex vol verwachting op hen wachten. Heerlijk genieten met zijn vijfjes nu!
